Klasztor Ebrach został założony w 1127 roku w środkowej dolinie Ebrachtal. Pierwszy klasztor-córka Morimonda na prawym brzegu Renu rozkwitł pod rządami opata Adama. Do 1136 r. istniało już siedem klasztorów, a do 1158 r. założono sześć klasztorów-córek. Od XIII do XV wieku nastąpiła kompleksowa ekspansja własności i lenn. Ebrach stał się jednym z najbogatszych klasztorów we Frankonii, a jego zwierzchnikiem był książę-biskup Würzburga. Klasztor został rozwiązany w 1803 roku i obecnie mieści się w nim ośrodek dla nieletnich.

Główna posiadłość klasztoru Ebrach rozciągała się w północnym Steigerwald w Mönchsgau. Mönchseigen z centrum administracyjnym Sulzheim i okolicznymi wioskami znajdowało się na starym zaludnionym cyplu Steigerwald, graniczącym od wschodu z centrum administracyjnym Oberschwappach. Innymi ważnymi oficjalnymi rezydencjami i miejscami uprawy winorośli były Mainstockheim (od 1136 r.) i Elgersheim (od 1178 r.). Istniały również posiadłości Ebrach między Norymbergą a Schwabach. Niektóre z folwarków leżały jak pierścień wokół opactwa, w tym Waldschwinder Hof (od 1154 r.).

Pod rządami opata Albericha Degena (1658-1686) i jego następców, w szczególności Wilhelma Sölnera (1714-1741), Ebrach ponownie rozkwitł. Oficjalne i miejskie dziedzińce oraz wiele wiejskich kościołów zostało przebudowanych w stylu barokowym.

Mnisi z Ebrach charakteryzowali krajobraz kulturowy głównie poprzez uprawę winorośli (winorośl Silvaner) i użytkowanie lasu. Bukowo-dębowy las mieszany wokół Ebrach, który powstał po dawnym zagajniku dębowym, jest nadal charakterystyczny.