Opactwo Stična, najstarszy funkcjonujący klasztor w Słowenii, jest doskonałym przykładem dynamicznej ekspansji zakonu cystersów w całej Europie. Zostało założone z linii filiacyjnej Morimond (1115) – Ebrach (1127) – Rein (1129). Pierwsi mnisi przybyli do Stičnej w 1132 roku. Akt fundacyjny został podpisany przez patriarchę akwilejskiego Pellegrinusa I w 1136 roku.

Na przestrzeni wieków szlachetni dobroczyńcy podarowali klasztorowi liczne posiadłości, które znajdowały się na terenie dzisiejszej Słowenii. Stična stała się centrum religijnym, kulturalnym i gospodarczym.

Ze względu na liczne strumienie i rzeki, młynarstwo było zawsze bardzo ważne w posiadłości Stična. Dochodowa winiarnia znajdowała się w Bajnof niedaleko Novo mesto. Wiele gospodarstw rolnych zaopatrywało opactwo, z których największe znajdowało się w Marof, zaledwie kilometr od klasztoru. Mnisi założyli w swojej posiadłości cztery duże stawy na potrzeby hodowli ryb. Dbali również o utrzymanie i artystyczną renowację wielu kościołów znajdujących się na terenie kościoła w Stičnej. Wpływ mnichów ze Stičnej jest do dziś widoczny w dziedzictwie kulturowym i krajobrazie.

Klasztor został rozwiązany wraz z reformami józefińskimi w 1784 roku. Po 114 latach mnisi powrócili do Stičnej, gdzie działają do dziś.