Krajobraz klasztorny Altenberg w Bergisches Land obejmuje obszar o dużej wartości historycznej, otoczony systemami użytkowymi w niskim paśmie górskim. Charakteryzuje się on dolinami o korzystnych warunkach hydrologicznych. Istniały związki przestrzenne z dworami miejskimi w Nadrenii, zwłaszcza w Kolonii, oraz bardzo rozbudowany europejski system gospodarczy.

W 1133 r. cystersi z Morimond założyli klasztor-córkę. W 1145 r. przenieśli swój klasztor do Dhünn. Tereny leśne zostały wykarczowane, a podział na lasy i tereny otwarte jest charakterystyczny do dziś. Liczne folwarki zasilały kompleks klasztorny. Altenberg założył filiacje w Europie Wschodniej.

Po sekularyzacji w 1803 roku jego przeznaczenie uległo zmianie. Romantyzm nadał ruinom budynku kościelnego nowy poziom znaczenia, co zostało utrwalone w obrazach szkoły malarskiej w Düsseldorfie. Od czasu odbudowy w latach 1836-47 katedra była wykorzystywana jednocześnie.

W kontekście europejskim Altenberg jest przykładem cysterskich zasad wyboru miejsca i późniejszej „stabilitas loci” w duchowej idei całości. „Ora et labora” łączą się w strukturę krajobrazu kulturowego, która jest nadal rozpoznawalna, a jednocześnie stanowi niematerialne dziedzictwo kulturowe.

Szczególną cechą jest niewielka, odizolowana lokalizacja na dużym, silnym gospodarczo obszarze. Godna uwagi jest ciągłość użytkowania jako ośrodka edukacyjnego oraz miejsca muzyki i romantycznej percepcji. Dziś Altenberg jest kotwicą tożsamości regionalnej z dużą liczbą odwiedzających.